29 maart 2005: De Gregario in Mij 

In prehistorische, vooroorloogse wielertijdperken was het cyclisme nog zo simpel. Wedstrijden van honderden kilometers, fietsen zo zwaar als wasmachines, alle coureurs hadden een schitterende snor en reden zonder uitzondering voor eigen glorie. Van A naar B, de sterkste komt het eerste aan. Het leven is niet moeilijk.

Echter, de opkomst van superkampioenen en legendes als Coppi en Bartali veranderde het ooit zo transparente wielrennen hardhandig en definitief. Een nieuw type renner werd uitgevonden: de gregario. De knecht. Voor al uw klusjes binnen en buiten de koers. Deze mannen verhuurden hun diensten aan renners met bovenmatig talent, (koers)inzicht of kapitaal. Van bidonnen halen tot het uit de wind houden van de grote baas. Maar ook buiten de koers: met de kopman op de rug de trap van het hotel op, opdringerige fans op afstand houden (of juist niet in het geval van opdringerige, aantrekkelijke fans van het vrouwelijke geslacht) en het uitwassen van de bezweten en bescheten zeemleren lap in de broek van El Líder.

Gisteren bleek er in mij een rasechte gregario te schuilen. Toen ik bemerkte dat ik mijn (eindelijk weer) gouden benen niet kom omzetten in een overwinning, heb ik mijzelf weggecijferd voor de sprinter van onze ploeg. Getweeën bevonden we ons na een selectieve koers in een kopgroep van welgeteld 17 man. Het spervuur van aanvallen werd beantwoord door één man: ikzelf. In een zetel leverde ik mijn vrindelijke vrind op vervolgens 100 meter van de finish af, waarna hij mijn krachtensmijterij omzette in een klinkende overwinning. Hij blij, ploegleiding blij. En ikzelf: laat ik zeggen, een lichte glimlach kon ik niet onderdrukken bij het zien van mijn salarisstrookje. Dankuwel, maestro Coppi.