Tegenwind en de Tourmalet 

Men zegt dat fietsen tegen de wind in net zoiets is als klimmen. Zo trainde ik tot mijn verhuizing naar Frankrijk derhalve op de dijken van de Haarlemmermeer om de Tourmalet harder op te rijden. Helaas kwam ik erachter dat ik de beklimming van de Tourmalet een stuk motiverender vond dan de eindeloze rechte wegen in de polder. En dat die windkracht 7 helemaal niets van doen had met klimmen. Natuurlijk kun je er allemaal theoretische vergelijkingen tegenaan gooien, die de wetenschappelijke overeenkomsten tussen tegenwind en klimmen aantonen, maar het woord zegt het al: dat is slechts theorie. De praktijk - althans, mijn praktijk - wijst slechts één ding uit: tegenwind en de Tourmalet hebben net zoveel met elkaar te maken als Koningin Beatrix en het Koekiemonster. Dat komt waarschijnlijk bovenal doordat ik een gloeiende pestpokkenhekel heb aan tegenwind.

Toen ik begin 2004 verhuisde naar de Franse zuidkust wreef ik glimlachend in mijn handen over het feit dat ik de polders en de bijbehorende (tegen)wind voorgoed vaarwel had gezegd. Te vroeg gejuichd. Het spreekwoord van de huid en de beer had niet beter verbeeld kunnen worden.

Reeds bij de landing op het vliegveld van Marseille maakte ik kennis met de Zuidfranse tegenhanger van zuidwest windkracht 9: de Mistral. Deze uit het noordwesten komende orkaanwind doet mij zo af en toe terugverlangen naar de lullige windvlaagjes in de Haarlemmermeerpolder of de Maasdijk.

De afgelopen week bleken de Goden die deze wind besturen het op onze "thuis-etappekoers" voorzien te hebben. Les 5 Jours des As, die ik vorig jaar onder tropische temperaturen en zonder een zuchtje wind winnend afsloot, werden dit jaar geteisterd door de Mistral. Vier dagen lang waaierkoers. De 5e en zwaarste - want veel klimmen - werd zelfs afgelast doordat de orkaanwind in combinatie met de huidige droogte teveel gevaar opleverde met betrekking tot enorme bosbranden. En dus keek ik op de dag dat ik mijn klassement moest redden mistroostig naar de zwarte rookpluimen aan de hemel, stille getuigen van de drama's die zich her en der afspeelden. De rest van de dagen vocht ik samen met de rest van het coureurs om niet van de weg geblazen te worden. Tevergeefs. Hele pelotons heb ik door de lucht zien vliegen.

De balans aan het einde van de week was derhalve niet bijster positief. Ondanks een 8e en 9e plaats, kon ik mijn rugnummer 1 niet verzilveren en ben ik mijn titel kwijt. Gone with the wind. 

Droomlijf  (column verschenen in Leidsch Dagblad medio juli)

De zomerse invasie is weer begonnen: poepbruine spierbundels overspoelen momenteel de stranden, terrassen en zwembaden. Uitgerust met string en zonnebril paraderen ze parmantig in de rondte, koortsachtig speurend naar gelegenheden om de enorme spierballen te tonen. Het hele jaar hebben ze zich in het zweet gewerkt in allerlei dubieuze sportscholen en al het spaargeld is opgegaan aan de aanschaf van een hyperdeluxe zonnebank. Nu de zomer is aangebroken is het tijd om te oogsten. De geïnvesteerde tijd en centen terugverdienen. En dat wil zeggen: zoveel mogelijk bewonderende blikken scoren. Want een droomlijf heb je niet voor jezelf, dat heb je om de rest van de wereld de ogen mee uit te steken.

Mijn eigen droomlijf is de komende maand eveneens op toeristische plekken te bewonderen. In juli neem ik traditioneel drie weken gas terug om de batterij op te laden voor de laatste maanden van het seizoen. En dus hebben de gebruinde macho's deze weken concurrentie.  

Echter, de blikken die mijn droomlijf scoort, zijn niet van bewonderende aard. Mijn iele, graatmagere bovenlichaam is zo wit, dat de reflectie van de zon pijn doet aan de ogen. De contrastlijntjes op mijn bovenarmen en -benen zijn potsierlijk: ook naakt lijkt het alsof ik mijn wielerbroek, -shirt en -sokken nog aanheb. Zelfs de pootjes van mijn bril zijn zichtbaar op mijn jukbeenderen. Het vetgehalte is dermate laag, dat elke spier, pees of ader uitstulpt. Vooral het aanzicht van de blauwe aders op het spierwitte deel van mijn bovenbenen is ronduit alarmerend. Mijn medebadgasten en strandgangers bekijken me dan ook over het algemeen met een blik van afschuw. Kleine kinderen vragen hun moeder "wat die rare meneer heeft?", waarop moederlief zachtjes fluistert: "Die meneer is wielrenner, daar kan hij ook niks aan doen..."

De voordelen van een dergelijk lichaam zijn nochtans talrijk. Een plekje op een overvol strand is snel gevonden: het shirt uit, de ogen waterig, lichtjes gebogen, een rollende, besmettelijk klinkende hoestbui en ik heb binnen de korste keren meters zand voor mezelf. Bij de bakker krijg ik steevast een half stokbroodje extra, omdat de dame achter de toonbank medelijden met mijn hongerlichaam heeft en mijn vriendin hoeft zich geen zorgen te maken dat ik de vrouwen van me af moet slaan. Verder heb ik met mijn iele kinderlijfje geen problemen om in de ballenbak of het kinderparadijs te komen, ondanks het feit dat dit slechts voorbehouden is aan koters onder de twaalf.

Dus paradeer ik met mijn ondervoede gratenpakhuis intens tevreden naast de gebruinde casanova's. En elke keer als ze hun spieren laten rollen en hun machtige torso's showen, richt ik mezelf in volle lengte op en roffel als Tarzan met mijn vuisten op mijn spierwitte borstkas. Want je hebt een droomlijf of je hebt het niet.

En wat er in die nieuwe tas zat? Een horloge, jas, wijn, wijn, en nog eens wijn. Dus ik hang op, tijd voor de eerste fles.