13 december 2004

Dames en heren, 

met trots presenteer ik u het feit dat Marlies en ik vanaf 15 december een nieuw appartement zullen betrekken. Vandaag is het een jaar geleden dat we, als onwetende, nieuwsgierige kinders op de vluchthaven van Marseille arriveerden. Een jaar lang hebben we in het appartement van de ploeg gewoond. Vandaag zijn we volwassen geworden, we hebben de sleutels van onze eigen nieuwe behuizing ontvangen. Een penthouse, daterend uit de 16 eeuw, dat uitkijkt over het meest pittoreske plein van de stad: het Place de l'Hôtel de Ville. Ferrari staat uiteraard nog steeds voor de deur, naast de Aston Martin van Marlies. Voor de boodschappen. 

Derhalve, met ingang vanaf komende woensdag is ons adres:

2, Place de l'Hôtel de Ville
13100 Aix-en-Provence

De groeten,

Marlies en Thijs

3 december 2004

Franse Tradities deel III

Vooroordelen

Prejuger. Het beoordelen van iemand aan de hand van reeds van tevoren vaststaande denkbeelden. Ik denk dat er weinig landen zijn, waarvan de inwoners zoveel vooroordelen hebben over andere landen en hun bewoners, als hier in Frankrijk. Mocht er een wereldkampioenschap vooroordelen bestaan, zouden de Fransen zonder enige twijfel al hun concurrenten verpletteren. 

Een korte samenvatting. Engelsen: pedante, eigenwijze stijfkoppen. Duitsers, ook wel casques-à-pointes (punthelmen, verwijzend naar WO I) genoemd: humorloos, agressief en dik. Ieren: gierig en ze heten allemaal Paddy O'Brien. Amerikanen: dom, lomp, dom, nog agressiever dan Duitsers en bovendien erg dom. Waar uiteraard een kern van waarheid in zit.

Wat betreft ons kaaskoppen, bestaat er één gigantisch vooroordeel, dat als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt en in vrijwel elk gesprek en elke zin valt: Nederland staat gelijk aan het woord drugs. Het merendeel van de Fransen ziet ons kneuterig kleine, platte landje als een soort luilekkerland van allerhande stimulerende middelen. De XTC-pillen groeien aan de bomen, het sneeuwt elke dag cocaïne en de heroïne staat in familieverpakking naast de hagelslag in de supermarkt. Iedere baby weet hoe het een stickie moet rollen en op de lagere school staat naast rekenen en taal het hanteren van de spuit op het programma. En bovendien kun je jezelf op elke straathoek laten bevredigen door een dame van lichte zeden, tegen de geringe betaling van een sigaretje, pilletje of poedertje. 

Meestal knik ik gelaten, wanneer iemand me hier een beeld van mijn geboorteland schetst en bevestig alle denkbeelden door te zeggen dat mijn universiteit in Amsterdam midden in het Red Light-district gesitueerd was en lach vervolgens om de verbijsterde blik van mijn gesprekspartner. Echter, bij tijd en wijlen kan het bijzonder irritant worden. Als ik arriveer op de luchthaven van Marseille ben ik 9 van de 10 keer de pineut. De douanier leest op het label van mijn koffer dat ik uit Amsterdam kom, vraagt naar mijn professie ("Coureur cycliste, monsieur"), zegt "Aha, komt u maar even mee" en trekt vervolgens de inhoud van mijn koffer binnenstebuiten. Ik schat dat de combinatie Nederlander en wielrenner in de regel een vertraging oplevert, waar de Nederlandse Spoorwegen bijzonder trots op zouden zijn. Maar ach, een uurtje of twee steggelen over de drogerende werking van appelstroop kan zeer amusant zijn.

Gisteren werd echter het voorlopige toppunt bereikt. Vrienden hadden het uiterst originele idee opgevat ons een pakketje te sturen, met daarin de ingrediënten voor gevulde speculaas. Opdat wij zelf de hier totaal afwezige Sinterklaassfeer, -geur en -smaak konden fabriceren. Welnu, het pakje heeft ons zowaar bereikt. De staat, waarin het verkeerde, was echter aanmerkelijk minder goed dan die voor aankomst in Frankrijk. Alle, in cadeaupapier verpakte, doosjes waren geopend en weer provisorisch dichtgeplakt met plakband. Dat hierbij niet al te zorgvuldig te werk was gegaan was bijzonder onhandig: vooral de koek- en speculaaskruiden hadden het moeten ontgelden. Die lagen door het hele pakketje, en nu dus door onze huiskamer, in plaats van in het oorspronkelijke houdertje van plastic. Ongetwijfeld is de gehele Franse anti-drugsbrigade momenteel bezig dit mysterieuze poeder te analyseren en krijgen we binnenkort nachtelijk bezoek van een SWAT-eenheid, om het appartement volledig uit te pluizen en ons naar een koek- en speculaaskruiden-afkick-kliniek te sturen. 
Schrikt u dus niet als u binnenkort foto's van Marlies en mij onder ogen krijgt, waarop wij met jassen over ons hoofd en omringd door mannen met bivakmutsen in een gereedstaande politie-auto worden gesmeten: het is voor onze eigen bestwil.