|
25 februari 2004 |
|
Broeders en zusters.
Ziehier een verslag van de dag van gisteren, de dag van Menton -
Savona, de kans op revanche, aangezien er in de finale een echte
col op het programma stond. Stond, inderdaad, want welgeteld 2
minuten voor de start werd ons te verstaan gegeven dat deze
enige hindernis van de dag uit het parcours was gehaald in
verband met sneeuwval en dientengevolge een te gevaarlijke
afdaling. Tsja, daar sta je dan. Met je goeie gedrag.
Door het annuleren van de col, ging de koers over 130 kilometer,
over de kustweg, die eenieder zou moeten kennen van Milaan - San
Remo. En net als in Milaan - San Remo werd onze koers gekenmerkt
door de drie V's: Valpartijen, Verveling en Veel snelheid.
Gedurende de hele dag vond er welgeteld 1 ontsnappingpoging
plaats, die meer dan 10 meter voorsprong kreeg. Ik was er zowaar
in vertegenwoordigd, maar toen de neutrale wagen achter ons
mocht rijden, toen de voorsprong boven de 30 seconden steeg,
werden de 2 Italianen in de kopgroep toch een beetje ongerust:
het zou wel eens geen massasprint kunnen worden! Daarop besloten
ze niet meer mee te rijden, waardoor de vlucht geen lang leven
beschoren was. In de afdaling van de Capo Berta (eerste boven,
hoezee: een eervolle vermelding op mijn eigen web-site) werden
we teruggepakt en vervolgens gingen er 17 Italiaanse ploegen op
kop rijden om er een sprint van te maken. Die kwam er dan ook.
Heb nog geprobeerd mezelf enigszins te plaatsen, maar toen ik in
de laatste kilometer achtereenvolgens op mijn helm geslagen
werd, aan mijn stuur werd getrokken en een gigantische valpartij
voor mijn neus had zien plaatsvinden, heb ik in de remmen
geknepen en bolde over de finish op een 28e plaats. Joepie.
Deze enerverende dag eindigde vervolgens geheel in stijl: toen
ik 's avonds thuiskwam voelde ik me zo ziek als een hond en nu
zit ik zielig in mijn eentje in ons appartement naar het buiten
te kijken met een deken over me heen en een kopje kruidenthee
naast me. Goed, de groeten allemaal, komend weekend is de Ronde
d'Aix, een feestcriterium met mannen als Virenque, Dufaux,
Cooke, McGee en Quaranta. |
|
23 februari 2004 |
|
Beste trouwe lezers
en toevallige bezoekers,
ik ben welgeteld 20 minuten geleden thuisgekomen van de eerste
etappewedstrijd van het seizoen, in het Baskenland. Het
resultaat? Merde. Na een massasprint in de eerste etappe reed ik
mijn ketting eraf op een kilometer onder de top/finish van de
tweede etappe. Er was nog een groep van een man of 25 over en
nog 1 steile kilometer te gaan. Zat in derde positie en
schakelde van het buiten- naar het binnenblad, waarop mijn
ketting naast mijn binnenblad viel en ik moest stoppen om het
onding er handmatig op te leggen. Nodeloos om te zeggen dat mijn
uitslag + klassement naar de vaantjes waren. Nodeloos eveneens
om te vermelden dat mijn ploegmaten na de finish de kans hadden
hun Nederlandse schuttingwoordenschat flink uit te breiden. Dat
ik in de middagetappe 12e werd, was niet slecht, maar de
teleurstelling was nog even groot. In het algemeen klassement
eindigde ik op de 26e plaats. Mooie kans gemist om me in de
kijker te rijden, aangezien er een aantal grote ploegen aan de
start stond. Morgen kans op revanche in de "kleine Milaan - San
Remo": Menton - Savona. |
|
18 februari 2004 |
|
Mensen!
Ziehier het midweekse nieuws uit de Cote d'Azur. Maandag was de
grote dag van het jaar: als kleine kinderen stonden de renners
en begeleiders van AVC Aix-en-Provence te popelen voor het
jaarlijkse tripje naar de hoofdsponsor: snoepjesfabrikant
HARIBO. Persoonlijk had ik de hele nacht niet geslapen in het
vooruitzicht van het verwezenlijken van de grootste droom, die
je als koter kan hebben: rondlopen in een snoepfabriek.
De nervositeit was 's ochtends dan ook minstens 10 keer zo groot
als voor de koers en voor de eerste keer sinds mijn komst hier
was iedereen op tijd voor het vertrek van de reis naar
luilekkerland. Na een ellenlange toespraak van de (Duitse)
directeur van Haribo en de uiteraard hilarisch verkleedpartij
(iedereen in witte pakken met haarnetjes) ging de rondleiding
door de hemel van start onder aanvoering van een
ongeïnteresserde medewerker. Het feit, dat de man een haarnetje
over zijn kaalgeschoren hoofd en tegelijkertijd zijn mouwen
opgestroopt had, waardoor een oerbos aan haren tevoorschijn
kwam, werd slechts door mij als enorm grappig gezien, temeer hij
met zijn handen en armen door alle snoepbakken graaide. Maar
goed. Bij het betreden van de eerste fabriekshal sloeg de zoete
geur reeds als de man met de hamer toe: met een doffe dreun
waren alle bezoekers in een klap bedwelmd door de intense geur
van gelatine. Tollend op de benen slaagde ik er zowaar in de
gids te volgen, die in onverstaanbaar murmelfrans zijn
standaardverhaaltje afdraaide terwijl hij volledig werd
overstemd door de gigantische machines die om hem heen bezig
waren met belangrijker werk.
Van tevoren was ons te verstaan gegeven, dat we geacht werden
slechts te kijken naar de voorbijstromende heerlijkheden, maar
uiteraard ging dit niet lang goed. De wetten van de logica zijn
immers simpel: wat gebeurt als je een groep altijd hongerige
wielrenners loslaat in een snoepfabriek en hen verbiedt de snoep
te eten? Juist ja, dat is een innerlijke tegenstrijdingheid: dat
kan gewoonweg niet. Het ging dus twee machines lang goed, maar
toen er "toevallig" een winegum van de lopende band in de mond
van de ploegleider viel, was het hek van de dam. De rest van de
rondleiding werd gekenmerkt door watertanden, schuimbanaantjes,
dropveters, winegums, grijpgrage handjes en praten met volle
mond. De gids had zijn rol als politieman reeds na enkele
waarschuwingen opgegeven, met als gevolg dat HARIBO over het
eerste kwartaal van 2004 hoogstwaarschijnlijk een flink verlies
zal moeten boeken.
Wat betreft het fietsnieuws: ik schijn bovenaan te staan in een
een of ander prestigieus klassement van wedstrijden in de Cote
d'Azur, dankzij mijn twee derde plaatsen. Helaas ben ik niet in
staat deze koppositie te verdedigen, aangezien de laaste twee
wedstrijden komend weekeind zijn en ik een etappewedstrijd zal
rijden in het Baskenland. |
|
15 februari 2004 |
|
Ok, het is dus weer
niet gelukt. Vanmiddag 3e in de GP Peymeinade. De hele dag in
alle groepjes meegeweest, op de laatste klim naar de kopgroep
gereden, erop en erover: kopgroep van 4 man en het werd een
sprint. En, zoals menig oplettende lezer reeds zal weten, mijn
acceleratievermogen is - zeker in deze tijd van het seizoen -
gelijk aan een stacaravan, dus mijn alles-of-niets sprint,
ingezet op een meter of 300 van de meet, werd gecounterd in de
laatste 10 meter door mijn grote vriend van de dag: Guillaume
Lejeune. Grote vriend? Noppes dus, het was de hele dag ruzie. De
aanleiding: nadat ik hem er attent op had gemaakt, dat we
allemaal onze beurt op kop moesten doen, om de jagende groep
erachter voor te blijven, slingerde hij de volgende zin naar
mijn hoofd: "Je t'encule, putain!", wat zoveel inhoudt als: "Ik
naai je, hoer!" Welnu, ik heb de laatste weken een spoedcursus
"Frans - hoe maak ik mij verstaanbaar in het peloton?" gevolgd
en ik antwoordde de goede man dat hij voor het verrichten van de
geslachtsdaad beter zijn moeder op kon zoeken. Daarna is het
tussen ons niet meer goed gekomen. De wieltjesplakker deed in
het restant slechts mondjesmaat kopwerk, zich verschuilend
achter het feit dat hij 4 man in de achtervolgende groep had (en
ik 1). Uiteraard was hij het, die de koers won en na de finish
met een walgelijke glimlach van oor tot oor de speaker
verkondigde, dat de Nederlander vandaag de sterkste was, maar
niet de snelste. Om vervolgens zijn lippen naar me te tuiten en
lachend de bus van de ploeg op te zoeken. Die gaat dus nog een
keer de hekken in, dat regel ik wel met Maarten Lenferink.
Maar goed, weer op het podium dus en ik "marche comme un avion".
Volgende week het Criterium des Espoirs, een 2.5 die bijzonder
goed bezet zal zijn, doordat de Ronde van Turkije is afgelast.
Van de week meer nieuws. |
| 9
februari 2004 |
|
Goedemorgen
Nederland.
Het eerste koersweekend is achter de rug. De conclusie:
ziekelijk. Goed, wel te verstaan. Zaterdag in de openingskoers,
de Jean Masse, waren de benen abnormaal goed. Ik wist dat het
aardig draaide in de trainingen, maar dat ik al zo goed was...
Wat leverde het op? Een derde plek. 10 Kilometer na de start
reed er een groep van 13 weg, waar ploeggenoten bij zaten. Het
peloton viel stil, de groep kreeg 3 minuten, koers gedaan. Niet
dus. Op de zwaarste col van de dag ben ik in de counter-aanval
gegaan met een man of 25, met mijn maat Christofer de groep
uitgedund tot 5 man en op de volgende klim in mijn eentje verder
gegaan. De kopgroep was intussen uit elkaar gevallen, op de
laatste col van de dag iedereen opgeveegd en ingehaald, behalve
Luminet en Robin. Ik kwam op de streep een minuut te kort. Als,
als, als... Niet normaal hoe sterk ik me voelde, ik heb 70
kilometer solo tegen een groep van 13 man... Aan de finish was
ik toch behoorlijk teleurgesteld, zeker gezien het feit dat ik
de koplopers in het vizier had in de laaste kilometers. Echter,
die waren dalend, waardoor ik ze niet meer bij kon halen.
Gisteren was het Circuit Mediterranee, soort combo tussen de
Ster van Zwolle en de Hel van het Mergelland. Waaiers met
klimmen dus. Om een lang verhaal kort te maken: het hele peloton
werd weer volledig uit elkaar gereden en op de laatste klim reed
ik solo naar de kopgroep van 13. Wat een heldenverhaal. Minder
heldhaftig was het feit dat ik 13e werd van de 13 in de
eindsprint, maar ik kan me enigszins excuseren door te vermelden
dat ik de sprint aantrok voor mijn ploegmaat Regis Lhuillier,
die helaas slechts 5e werd.
Ok, voor wat betreft het overheersende gevoel van deze 2 dagen:
supergoed, maar teleurgesteld en een beetje bang. Teleurgesteld,
omdat er simpelweg veel meer inzat en bang, omdat ik zo goed
rij, dat ik me niet kan voorstellen dat het nog beter kan... Het
is begin februari en ik rij al de stenen uit de straat. Nu was
ik in Nederland ook altijd al goed in het begin van het seizoen,
maar dit is ongekend. Voorlopig ga ik er maar vanuit dat ik nog
niet op mijn top ben en dat er nog voldoende marge is om dit
gevoel het hele seizoen te houden. In ieder geval heb ik meteen
naam gemaakt, getuige het aantal journalisten, fotografen en
speakers die ik dit weekend op me af heb gekregen. Volgende week
meer nieuws, ik hoop dat ik niet teveel mensen heb verjaagd van
de site met dit stukje schaamteloze zelfbevlekking, ik beloof
dat ik volgende week mijzelf volledig zal afkraken.
|
| 8
februari 2004 |
|
Terwijl Thijs zich
klaarmaakt voor de tweede wedstrijd van het weekend (Circuit
Mediterraneen) zal ik de nieuwsgierigen onder jullie even snel
het resultaat van gister vertellen. Gister vond de eerste
wedstrijd van het seizoen plaats, de Jeanmasse. Thijs kwam als
derde over de finish na een ware inhaalslag. Eerste en tweede
werden Denis Robin (Agritubel Loudun) en Benoit Luminet (CR4C
Roanne). Een mooi begin van het seizoen, Thijs zal er morgen
meer over vertellen. Stukje van de website Velo101:
L'ex sociétaire de l'équipe réserve du Crédit Agricole s'offre
le premier bouquet provencal de la saison.A 24 ans passés, Denis
Robin tente un nouveau challenge dans les rangs de l'ambitieuse
formation poitevine.En haut du Boulevard Bara, Robin battait
Benoit Luminet(CR4C Roanne).Derrière pointant à 1'25 le
néerlandais Thijs Zooneveld (AVC Aix en Provence) entamait une
série d'arrivées en solo.Staelen, les deux Martinez, Canouet,
Stevenson,Lemoine etc ... le peloton avait explosé sur les
routes du Garlaban.Grande performance de l'Agritubel Loudun qui
outre la victoire de Denis Robin, multipliait les places
d'honneur.Avec 4 coureurs dans le Top Ten, le team du
Nord-Vienne remportait logiquement le classement par
équipes.<BR><BR>
Voor wie Frans kan lezen. Overigens had AVCA ook vier man bij de
eerste tien. Dezelfde website had ook nog een stukje over de
ploegen voor seizoen 2004/2005:
(...)Les grosses armadas habituelles seront toujours présentes.
L'AVC Aix-en-Provence (champion en 2002 et 3ème l'an dernier) a
enregistré l'arrivée du coureur de la FDJeux.com, Régis
Lhuillier ainsi que du Néerlandais Zooneveld et du voisin
marseillais Philippe Gascon.(...) |
| 3
februari 2004 |
|
Goed nieuws en
slecht nieuws.
Om te beginnen met het goede nieuws: afgelopen weekend werd de
openingskoers in de regio verreden, het criterium d'Alleins. Een
wedstrijdje, waaraan de drie clubs, gehuisvest rondom
Aix-en-Provence meededen. Echter, door de overmacht van de elite
2-coureurs van AVC Aix, werd het uiteindelijk een veredeld
clubkampioenschap. Met als winnaar: Taich Zonvled. Zo heet ik
hier tegenwoordig, Thijs Zonneveld blijkt voor iedere Fransman
net zo moeilijk uit te spreken te zijn als Abebekucha N'gologolo
voor ons. Maar goed, na een enerverende 70 kilometer koers
bleven drie man over voorop: Régis Lhuiller, overgekomen van
FDJeux.com, mijn huisgenoot en mede-buitenlander Christofer
Stevenson en ikzelf, waarna de buitenlanders aan het langste
eind trokken in de finale. De eerste aartslelijke bloemen staan
dus reeds op de tafel.
Het slechte nieuws: nadat het team in de voorbereiding al John
Nilsson zag vertrekken naar BigMat/Auber93 en twee renners door
blessures lange tijd moet missen, is vandaag bekend geworden dat
ex-Festinarenner Nicolas Reynaud heeft getekend bij de opvolger
van Jean Delatour, een TT1 waarvan ik de naam al weer ben
vergeten. Dat is lekker, een week voordat het seizoen begint, te
meer omdat deze dwerg (1.60 of zoiets) al bijzonder goed reed in
de trainingen en een van de favorieten was voor de openingskoers
van het Franse elite-seizoen van komende zaterdag. Maar goed,
zoals een bekend filosoof ooit zei: "Ieder nadeel hep ze
voordeel". Zo rekenden mijn ploeggenoten mij op een onnavolgbare
manier voor, dat we zonder Nicolas meer geld zouden verdienen,
aangezien we met minder mensen hoeven te delen. Van deze logica
begreep en begrijp ik geen snars, want volgens mij zijn er ook
minder mensen om het geld te verdienen. Maar goed, het zal
allemaal wel. |
|
|
