O Heilige IKEA-kasten! Vergeeft u mij! Ik smeek u! Schenk mij vergiffenis! Ik weet, ooit heb ik u verdoemd, vervloekt en verbannen. Nu buig ik mijn hoofd. Ik was jong en naïef. Aanvaardt u alstublieft mijn meest nederige excuses. Ik werp mij aan uw voeten...

Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit op deze wijze zou uitlaten over ’s werelds meest verkochte, beruchte en verafschuwde meubels. Iedereen kent de Zweedse fabrikant van werkelijk alle huis-, tuin- en keukenattributen die u kunt verzinnen. Van de sjiekste villa’s in Aerdenhout of Monaco tot aan de iglo’s in Groenland en de krotten in de buitenwijken van Calcutta: de Stefån-stoelen of Björn-snijplank vindt u overal. Wat zich overigens uit in het vermogen van de oprichter van IKEA. Maar dat terzijde. Terug naar de kasten. Die schitterende, magnifieke, lieve, pittoreske, authentieke en unieke IKEA-kasten. En vooral: die eenvoudig in elkaar te zetten IKEA-kasten. O, ik smacht naar die simpele, duidelijke aanwijzingen. Die overzichtelijke tekeningen! Die heerlijke eenvoud van planken en schroefjes!

U zult zich ongetwijfeld afvragen of ik misschien een lucratief sponsorcontract met IKEA heb afgesloten. Misschien hebben ze zelfs wel mijn vriendin, moeder of Spongebob-video’s gegijzeld en word ik gedwongen mijzelf tegen mijn zin op te geilen aan de Scandinavische firma, wiens naam bij de meeste doe-het-zelvers angstzweet, nachtmerries en bedplassen (slapend én wakker) veroorzaakt. Wie heeft er niet dagenlang geploeterd om een ogenschijnlijk doodsimpel bijzettafeltje te installeren? Urenlang ingespannen naar onduidelijke schetsen zitten staren om na een etmaal tot de conclusie te komen dat u het blaadje verkeerd om heeft gehouden? Vertwijfeld de overgebleven plankjes en schroeven in het bouwpakket trachten te persen? Om tot slot tot op het bot gefrustreerd het betreffende tafeltje, stoel of tv-meubel door het raam van de vierde verdieping te gooien?

Ik zeg u: wees gelukkig en tel uw zegeningen. Het kan nog erger. Na diverse, laat ik zeggen, onplezierige ervaringen met IKEA-meubels besloten Marlies en ik vorige week dat het tijd was voor een andere weg. Opzichtig negeerden wij de naar zalm, snüss en knåckebröt ruikende blauwe winkel en stapten we bij de buurman naar binnen. De Conforama. Onthoud deze naam goed. Plaats hem in het rijtje pistoolschoten, vallende bommen, rollende tsunami’s en een op hol geslagen kudde nijlpaarden. Kortom: onder het kopje: ALARM, ALARM: REN VOOR JE LEVEN.

Om een lang verhaal kort te maken: wij, naïeve Hollandse kinders, betraden de Conforama. Toen we onder een grote poort doorliepen, waarop stond dat het vuur onze lendenen zou branden en ik zag dat de verkopers hoorntjes op hun hoofd hadden, begon ik mij enigszins ongerust te voelen. Echter, bij het aanschouwen van de werkelijk schitterende kledingkast en de bijhorende bijzonder zachte prijs, vergat ik al mijn zorgen en kochten wij het onding terstond. Zonder een spoortje wantrouwen zette ik mijn handtekening onder de garantieverbintenis c.q. doodvonnis. Vijf minuten later hielp de vals grijnzende verkoper ons het gigantische bouwpakket in de auto te laden.

Nadat we de enorme lading hout, spijkers en de bibliotheek aan gebruiksaanwijzingen de trappen van ons 17^e-eeuwse stulpje aan het meest pittoreske pleintje van Aix-en-Provence op hadden gesleurd, vielen we ’s avonds na een laatste blik op onze nieuwste aanwinst en een intens tevreden gevoel in slaap, niet wetende dat het spotgoedkope presentje onze ondergang als een hedendaags Paard van Troje zou inluiden.

Die nacht werd ik zwemmend in het zweet wakker. Nachtmerries. Marlies lag naast me te ijlen. De kamer leek te baden in een rood schijnsel, afkomstig van de stapel planken, die ooit een kledingkast zouden moeten vormen. De letters op de verpakking, die het woord Conforama spelden, schroeiden het plastic en het hout eronder. Ik slikte even, hield mezelf voor dat ik nog steeds droomde en zonk weer weg in een ondiepe slaap. 

De volgende morgen stond ik bij het eerste ochtengloren reeds naast mijn bed en met de grootste schroevendraaier uit onze collectie ging ik de stapel te lijf, wat later zonder enige twijfel de slechtste beslissing van mijn leven bleek te zijn. Het begon allemaal zo goed. Ik had slechts een uur nodig om de instructies te vinden en de eerste aanwijzing te ontcijferen. Die luidde: “Wees voorzichtig bij het installeren van deze kast. Monteer de kast niet alleen, u heeft een collega nodig. Schatting installatietijd: 2 uur.” 2 Uur. Ik weet dat de tijd in Frankrijk enigszins buigzaam is in vergelijking met die in Nederland, maar een dergelijke kast in elkaar zetten binnen de tijdspanne van 2 luttele uren: onmogelijk, gekkenwerk, nonsens. Misschien dat er een minieme schrijffout aan de oorsprong van deze ietwat optimistische schatting heeft gelegen en bedoelden de opstellers van dit duivelse manuscript in werkelijkheid 28723947529847592 uur. Kan zijn.

Nu moet ik toegeven dat de combinatie Thijs Zonneveld – klussen bepaald geen natuurlijke, geslaagde en ongevaarlijke is, getuige het feit dat mijn ex-huisgenoten in Amsterdam mij uitdrukkelijk verboden de boor ter hand te nemen, nadat ik doodleuk had geprobeerd 1 centimeter van de stoppenkast een gat te boren. In eerste instantie verdachten ze me van suïcidale neigingen, maar na een goed gesprek was de conclusie duidelijk: Onhandig. Met een hoofdletter O.

Met deze mate van onhandigheid in het achterhoofd is het misschien verleidelijk de problemen rond de Conforama-kast volledig op mij af te schuiven, maar dit zou de werkelijkheid buitengewoon veel geweld aandoen. Deze klerenkast is simpelweg niet in elkaar te timmeren. Door niemand. Niet door God, Allah of Boeddha, niet door Rob en Nico en dus zeker niet door mij.

Vier dagen ben ik er mee bezig geweest. Vier dagen van onafgebroken hameren, schroeven, eindeloos staren naar instructies, vloeken, slopen, plakken en een permanente speurtocht naar niet-bestaande spijkertjes. Vier dagen zonder slaap, eten en drinken. Vier dagen lang bestond mijn wereld slechts uit “plankje nummer 13”, kruiskopschroevendraaiers, EHBO-dozen, onleesbare hiërogliefen en spontane huilbuien.

Marlies, die na een dag of twee vertrok met de bijzonder slechte smoes: “Ik moet werken”, zag me uur na uur langzaam aftakelen. Van vitale, 24-jarige jongeling naar een overwerkte, uitgebluste en afgeschreven WAO-gerechtigde in vier dagen tijd. In de Wallen onder mijn ogen konden zonder moeite minimaal vijf gigantische negerinnen met Japanse klandizie worden ondergebracht.

Het resultaat van vier dagen pure frustratie: 40 jaar van mijn leven verloren, twee gebroken vingers, een verbrijzelde linker- en ontwrichte rechtervoet, een slagaderlijke bloeding, een gat van twee meter in de muur, een gesprongen waterleiding en een bloedvete met de buren. Om over de psychologische gevolgen (een minderwaardigheidscomplex, een koe van een depressie en een burn-out) maar te zwijgen. Als ik mijn ogen sluit, zie ik scheve kastdeuren, voel ik de splinters in mijn handen, ruik ik de geur van rokend hout, vermengd met dat van bloed en roestend ijzer en hoor ik de kast met donderend geraas voor de veertigste keer instorten. Ik ben op. Ik ben gesloopt. Ik ben gebroken. Ik ben een wrak.

En de kast? Die ligt na een val van de derde verdieping stilletjes te grinniken op het zonovergoten Place de l’Hôtel de Ville.

Geen nieuws is goed nieuws.

De actualiteit is slechts het verleden in een nieuw jasje.

Wie leeft in het heden, vergeet zijn verleden.

Updates: wat moet je ermee?

Het moge duidelijk zijn: ik tracht mij te excuseren voor het feit dat de website het anderhalve maand lang zonder noviteiten heeft moeten doen. U, trouwe bezoekers, zult ongetwijfeld méér dan teleurgesteld zijn. En terecht. Een website zonder nieuws is als een oefenwedstrijd Borussia Mönchengladbach – NEC of een cabaretavond onder leiding van Jan-Peter Balkenende: saai. Ouwe koek, een hoop blablabla en een goede reden om de groeisnelheid van het gras in de voortuin te bestuderen. Gebeurt er tenminste nog iets.

Als een echte Fransman zal ik mijn hand echter niet in eigen boezem steken om de schuld op me te nemen voor het feit dat de website een maand lang heeft kunnen dienen als testbeeld voor het beeldscherm van uw computer. Ik verwijs uw klachten graag door naar mijn grote vrienden van France Telecom. Topbedrijf. U kent ze ongetwijfeld: mateloos irritante medewerkers, verantwoordelijk voor vertragingen variërend van 4 tot 40 dagen en de onbetwiste wereldkampioen van-het-kastje-naar-de-muur-sturen.

Twee weken na aanvraag van een nieuwe telefoonlijn in ons nieuwe appartement stond er een mannetje voor de deur. Eindelijk, dachten wij. Te vroeg gejuicht. Het mannetje kwam slechts constateren dat de daadwerkelijke aanleg van de lijn geen enkel probleem zou opleveren voor zijn collega. Die nog twee weken later zou komen. Maar niet kwam. Uiteraard.

Reden: de technicien kon 1. het Place de l’Hôtel de Ville niet vinden (vreemd), 2. onze naam stond niet op de deur (nog vreemder: hij kon het Place toch niet vinden?) en 3. mijn mobiele telefoon deed het niet. Sure.

Toen ik vervolgens zwaar geïrriteerd verhaal ging halen bij de dichtstbijzijnde vestiging van de Franse KPN, kwamen ze na enig denkwerk tot de conclusie dat ik de telefonische service maar eens moest bellen. Iets wat bijzonder lastig is zonder telefoon. Het antwoord van de debiel achter de toonbank: “Wilt u geen telefoonaansluiting bij France Telecom?” En daarmee was de cirkel rond. O ja, of ik wel even de rekening wilde betalen van de technicien, die voor niets was “gekomen”.

Na anderhalve maand is het onmogelijke echter werkelijkheid geworden: we hebben zowaar weer een telefoonaansluiting en daarmee internet. Derhalve: vanaf heden is deze website weer on-line en actueel.