Hij blinkt weer. Mijn fiets. De doffe waas, die de afgelopen weken over het zwart-witte frame hing, is opgetrokken. Mijn benen branden van verlangen. Naar de pijn en de weerstand van de pedalen. Mijn longen, opgevouwen als origami in mijn borstkas, verheugen zich erop zich weer in volle spanwijdte te kunnen ontplooien. Ik droom elke nacht van de wind door mijn haren en mijn handen in de beugels, ik ruik de geur van dennenbossen, lavendel en de aangekoekte limonade in mijn bidon.

Normaal gesproken ben ik al niet zo'n kalme figuur, maar de laatste dagen heeft de rusteloosheid helemaal toegeslagen: het lukt me niet langer dan twee minuten op mijn kont te blijven zitten.  Ik stuiter tegen de muren op van de energie. Slapen doe ik haast niet meer: rond een uur of 3 in de nacht dommel ik een beetje in, om bij het eerste ochtendlicht rechtop en uitgeslapen in bed te zitten. Nodeloos om te vermelden dat Marlies knettergek van me wordt: als een gillende keukenmeid met ADHD fluit ik om haar heen.

De conclusie moge duidelijk zijn: genoeg gerust, tijd om weer te gaan trainen. Morgen staat de eerste sessie van het nieuwe seizoen op het programma. En ik hoop dat het regent. Na weken van steriele passiviteit heb ik behoefte aan zweet, regen en slijk. Ik wil als een varken in de modder rollen, het zand tussen mijn tanden horen knarsen en het smerige opspattende water proeven. 

Wordt spoedig vervolgd. Knor. 

Zondagavond zeven uur: bord op schoot, Studio Sport op de buis. Jarenlang was het vaste prik in huize Zonneveld. Tafelmanieren, -gesprekken en -etiquetten golden de hele week, behalve op zondag. 2 Uur met vierkante oogjes aan de tv gekluisterd. Uiteraard eerst voetbal (lees: Ajax) en vervolgens een staartje "andere" sport. Namen als Alphons Groenendijk, Luca Cadalora, Milko Djurovski, Emiel Maas en Mike Snoei staan in mijn geheugen gegraveerd. Nog steeds heb ik discussies met mijn broertje over het feit of een bepaalde hockeyer nu Stefan Veen of Steef van Veen heet. We zijn er nog niet uit, geloof ik.

Het proeven van deze namen geeft me een nostalgisch gevoel. Terug naar de geur van de frietjes van Humpy-Dumpy Smikkelbar en de tijd dat de afstandsbediening zijn intrede nog niet had gedaan bij ons thuis (jaja kinders!). 24 Jaar lang heb ik 52 avonden in het jaar om 7 uur klaar gezeten voor mijn wekelijkse portie Studio Sport.

De verhuizing naar Frankrijk heeft me beroofd van deze traditie. Nog steeds begint er iets te kriebelen als de wijzers van de klok zeven uur aangeven op zondagavond. Maar als ik de televisie aanzet en de Franse kanalen afstruin, vind ik slechts praatprogramma's, een documentaire over Galapagosschilpadden en een onbegrijpelijke spelshow. Echter, sinds kort heb ik ontdekt dat Canal+ op zondagavond laat een resumé uitzendt van enkele Europese voetbalcompetities en zowaar behoort de Nederlandse daar ook tot de selectie. 

Dus zit ik nu in mijn eentje, Marlies ligt al lang en breed te slapen, rond middernacht voor de buis te wachten op de verrichtingen van mijn favoriete ploeg en de concurrentie. Niks bord op schoot, geen Mart Smeets (of moet ik daar blij mee zijn?): ik moet het doen met 3 minuten korte flitsen en de bijzonder deskundige Franse commentatoren. Ik lig onder de bank van het lachen over de uitspraak van diverse namen (kent u bijvoorbeeld de boomlange PSV-spits Fenckeur ov Gezlèn?) en de omgekeerde Nederlandse vlag boven de aankondiging van onze nationale competitie. De Fransen zelf vinden de naam van een speler als Dirk Kuijt dan weer bijzonder komisch: uitgesproken op zijn Frans komt zijn naam neer op zoiets als "Gebraden Dirkje". En dat zijn teamgenoot Thomas Buffet heet: het schijnt hilarisch te zijn. 

Echter, het lachen vergaat me de laatste tijd snel. Week in week uit zie ik de ooit zo geprezen jongelingen van de hoofdstedelijke trots als vaatdoekjes over het veld druipen. Ik erger me wild aan de haarbandjes, oorbelletjes en witte schoentjes van de kleine vedettes en na enkele waardeloze minuten PSV-Ajax ga ik diep teleurgesteld en gefrustreerd naar bed, alwaar ik met een betoog over de witte ballerinaschoentjes en verwende, overgewaardeerde kabouters Marlies bruut uit haar slaap haal. Verstoord kijkt ze me aan en wijst zonder iets te zeggen naar de plank onder in mijn kledingkast. Ik draai me om en word vrijwel ogenblikkelijk geconfronteerd met 2 paar spierwitte fietsschoentjes. Beschaamd buig ik mijn hoofd, mompel nog wat in mezelf en doe het licht uit. 

The Battle for 24

Het is oorlog in Aix-en-Provence. Sinds een dag of 10 spuiten de testosteron en de adrenaline in het rond, is niemand meer te vertrouwen en is het aantal gewelddadige incidenten vertienvoudigd. Vooral in de buurt van videotheken. De reden: 24, seizoen 2. Voor de zalige onwetenden onder ons een korte uitleg: 24 (normaal uitgesproken op zijn Engels, behalve in Frankrijk uiteraard: Twenty-Four heet hier Vingt-Quatre) is een televisieserie, die in 24 delen van een uur verhaalt over de belevenissen van geheim agent Jack Bauer in zijn zoektocht naar een nucleaire bom in Los Angeles. De 24 delen staan voor de uren van een dag: de serie speelt zich af "in real time". 

Het probleem van de serie: ze is verslavend. En niet zo'n beetje ook. Vandaar de enorme commotie, toen bekend werd dat seizoen nummer 2 in de videotheek lag, zo'n 10 dagen geleden. Van een kalm en slapend provinciestadje veranderde Aix binnen enkele uren in Baghdad, de getto's van Johannesburg of Rotterdam in een Ajax-pyjama. Het gevecht rond de spaarzame dvd's in omloop liep en loopt volledig uit de hand, niet het minst veroorzaakt door het feit dat ook de leden van de politie zich schuldig maakten aan talloze delicten, teneinde de kostbare schijfjes te bemachtigen. Ook interventie van het leger kan niet verhinderen dat het eens zo pittoreske Aix momenteel wordt gekenmerkt door zandzakken, dichtgespijkerde winkels, mitrailleursalvo's en af en aan rijdende ambulances. De inwoners stropen verwilderd en met rooddoorlopen ogen de straten af, junkies op zoek naar hun shot. En ik zal het meteen bekennen: ik ben er één van. De afgelopen dagen heb ik elke vorm van beschaving, opleiding en opvoeding afgezworen en heb ik voor mijn eigen geluk en dat van mijn minstens net zo verslaafde vriendin dingen gedaan, waarvoor ik in het hiernamaals ongetwijfeld ernstig zal moeten boeten. So be it.

Het nettoresultaat van een week van kloppartijen met videotheekmedewerkers, vuurgevechten met politie en justitie, steekpartijen en roofovervallen op bejaarde dametjes: ik heb tot nog toe 2 van de 6 dvd's weten te bemachtigen. Nog vier. U zult derhalve begrijpen dat ik moet gaan. De cold turkey begint weer te kakelen.

Artikel van 09-10-2004, NRC Handelsblad

Zonneveld laat zich naturaliseren tot Nepalees

AIX-EN-PROVENCE, van uw verslaggever

Het lijkt tegenwoordig wel een modeverschijnsel in het internationale wielerpeloton; renners die zich laten naturaliseren, teneinde zich te verzekeren van selectie voor Wereldkampioenschappen en Olympische Spelen. Nadat Davide Rebellin de Argentijnse nationaliteit aannam en Giro-winnaar Gilberto Simoni serieus overweegt zijn Italiaanse paspoort in te ruilen voor dat van Oostenrijk, is gisterenmorgen bekend geworden dat Thijs Zonneveld voortaan als Nepalees door het leven gaat. Hij voedt daarmee opnieuw het vuur voor de enorme polemiek, die vorige week onstond nadat bekend was geworden dat hij niet geselecteerd was voor de wegwedstrijd op het WK in Verona. 

Nadat bondscoach Gerrie Knetemann enkele dagen voor de race had aangegeven de renner van coureur van AVC Aix-en-Provence niet in zijn selectie op te nemen, bang als hij was teveel kapiteins op het Nederlandse vlaggenschip aan te stellen, ontstond grote consternatie. Diverse geruchten over de verslechterde relatie tussen het omvangrijke en machtige Rabobank-blok en de eenling in Franse dienst deden de ronde en de persconferentie, die de bondscoach vorige week woensdag gaf, teneinde zijn discutabele beslissing toe te lichten, nam de kou niet uit de lucht. Zonneveld, reeds enige tijd aanwezig in Verona om te trainen op het WK-parcours, reageerde woedend en verliet het hotel van de nationale selectie vrijwel onmiddellijk. Pogingen van de bondscoach om de breuk te lijmen liepen op niets uit, omdat Zonneveld dagenlang niet te bereiken was. Tot gisterenmorgen. De onheilspellende stilte, die rond hem hing sinds de furieuze vlucht uit Verona, werd doorbroken met het nieuws van zijn naturalisatie, dat insloeg als een bom

Zonneveld, die na het afronden van de laatste stappen van de naturalisatie enkele journalisten in zijn Zuidfranse villa ontving, reageerde geprikkeld op vragen omtrent zijn relatie met de bondscoach en de renners van Rabobank: "Ik wil er niet te veel over kwijt. Feit is dat ik ongelofelijk teleurgesteld was en ben, omdat me de kans is ontnomen wereldkampioen te worden. De bondscoach moet eens ophouden zijn hoofd in de reet van bepaalde renners te steken." De vraag, welke renners hij hiermee exact bedoelde, wuifde hij weg: "Ik wil het hoofdstuk zou snel mogelijk afsluiten en me op de toekomst richten. Die ligt in Nepal ja. Voor mij is Nederland geen optie meer. Nooit meer."

In Nepal werd het bericht met gejuich ontvangen. Een woordvoerder van de regering sprak van een hemels geschenk. "Na de Mount Everest hebben we een nu een tweede nationale trots: Thijs Zonneveld." Zonneveld verwoordde zijn keus voor Nepal alsvolgt: "Nepal is wielerland in opkomst. Er is een bijzonder goede jeugdopleiding, en er zijn enkele zeer goede jonge renners. Verder bevalt het land en de instelling van de mensen me hier enorm. Ik voel me hier thuis." De kersverse Nepalees, die aanbiedingen van de Kaaiman Eilanden, Trinidad en Tobago en Equatoriaal Guinea van de hand wees, gaf verder aan eveneens beschikbaar te zijn voor nationale voetbal-, tennis- en beachvolleybalselecties. Zodoende kan hij komend weekeinde reeds zijn officiële debuut als Nepalees maken in de Davis Cup-kraker tegen Cambodja. 

De Nederlandse wielerwereld heeft geschokt gereageerd op het nieuws van de naturalisatie. "Een zware aderlating voor het nationale wielrennen", zo vatte bondscoach Knetemann de mineurstemming treffend samen. Hij wilde niet ingaan op de reden van het besluit van Zonneveld, maar met gevoel voor understatement zei hij dat het "even wennen zal zijn als Thijs volgend jaar in een Nepalees shirt van start zal gaan op het WK in Madrid". 
Even wennen. Wat heet. Voor een land dat zoveel grote kampioenen niet heeft, gaan we bijzonder slordig om met de weinige die we bezitten. En daar krijgen we de rekening voor gepresenteerd...

Oktober. Het seizoen zit erop. Mijn fiets staat in de hoek van de rommelkamer. Hij blinkt. Een spin is bezig een web te bouwen tussen de spaken van het achterwiel. Komende maand wordt hij slechts gebruikt als droogrek voor de was. Ik geloof dat hij er wel blij mee is. Moe van 11 maanden lang over beton jagen door heel Europa. Net als ik. 
Deze maand draai ik me om een uurtje of 9 nog eens een keer om in mijn bed in plaats van te gaan trainen. De stoppels op mijn benen beginnen zich langzaam maar zeker te ontwikkelen tot haartjes. De afscheiding tussen gebruinde en spierwitte huid op mijn armen en bovenbenen vervaagt en mijn Somalische ribbenkast wordt weer voorzien van een laagje vet. 
Slechts mijn spieren protesteren. Bij het naderen van de maand oktober beginnen ze al nerveus te worden, wetend dat de routineuze fietsbeweging zal worden vervangen door bewegingen, waarop ze in het geheel niet zijn ingesteld. En na drie dagen zwemmen, squashen, hardlopen en zo laat mogelijk naar bed wordt het spierprotest bijna ondraaglijk. Vooral de biceps (net ontdekt dat ik ze uberhaupt heb) schreeuwen het uit, nadat ik zondagmorgen probeerde mijn vriendin te showen dat er een gigantisch zwemtalent in mij huist. Missie mislukt, uiteraard. 
De squashwedstrijd van de dag erop heeft mijn afgebeulde lichaam eveneens niet veel goed gedaan. Naast het feit dat mijn reeds geplaagde armspieren de genadeklap hebben gekregen, loop ik nu als een harkenpoppetje over straat, niet in staat mijn knieën, enkels en heupen te buigen. Vanochtend stond er zelfs een meisje in de bus voor me op. Blijkbaar ziet mijn manier van lopen er bijzonder pathetisch uit en moet het kind hebben gedacht dat ze de mijn lijden kon verzachten door me haar zitplaats te bieden. In eerste instantie was ik enigszins gepikeerd, maar de aanlokkende gedachte mijn oude botten te zetelen in een comfortabele fauteuil was sterker dan de schaamte. Voor het eerst in mijn leven heb ik derhalve een stoel gekregen in plaats van afgestaan in het openbaar vervoer. Ik ben dan ook al 24.